خیابان شلوغ و محصور در میان هوای دود گرفته؛ موتورهایی که از هر چهارسو بر آن و عابرینش می‌تازند و البته اتوبوس‌هایی مملو از مسافر؛ تا به اینجای کار این تصویر، تصویر روتینی است که از حدود دو دهه قبل و شاید با گسترش جمعیت پایتخت با آن خو گرفته باشید و برایتان تا حدی قابل تحمل شده است.

«دَر اتوبوس که باز می‏‌شود فضا از بس شلوغ، تاریک و دلگیر شده که لحظه‌شماری می‏کنی پیاده شوی. این اتوبوس‌‏ها را می‌توان با ماشین‏ زندانیان مقایسه کرد؛ چرا که زندانی‏‌ها را با ماشین‏‌هایی خاص که شیشه‏‌های‏شان مات است، جابه‌جا می‏‌کنند. هیچ چیز این مسیر معلوم نیست. ایستگاه‏‌ها را نمی‏‌بینی، با ماشین زندان هیچ فرقی ندارد.»